Mientes

Y es que no escarmiento. Pensé que habría una posibilidad de que todo volviera a renacer, qué todo volviera ser como hace tiempo fue y lo único que he conseguido es odiarte más, muchísimo más. En estos momentos sólo pienso en cómo una vez pude estar a tu lado, cómo pude ser tan tonta de estar contigo. El mundo no es como lo pintan, la vida no es como la describen, la felicidad no existe. En nuestros armarios sólo hay disfraces e máscaras que utilizamos para ocultarnos, para poder aparentar algo que no somos. Los humanos son una serie de desconocidos que te rodean, que no saben nada, que únicamente se preocupan de si mismos, que se visten con sonrisas que apenas brillan, que presumen de lo que no tienen. Que sueñan con cosas inútiles, qué disfrutan del sufrimiento de los demás seres. De los miles de millones de personas que somos en la tierra, pocas serían las que no estarían en ese caso. Antes creía que tú eras una de ellas, pero ahora sé que no es así. Me prestaste algunas de tus enésimas sonrisas que tenías guardadas, me vestiste con tus máscaras e disfraces, me cambiaste completamente. Pero hay algo que no lograste y que no lograrás jamás, que yo lo creiera eternamente. Podrías engañarme… pero no por siempre.

I couldn't breathe

Me dejé llevar por el viento, dejé que me llevará por donde quería. Llegué a un lugar un tanto extraño, lleno de grandes puertas, todas oscuras, exceptuando una que era de color. Me decidí a abrirla, giré el antiguo pomo lentamente hacia la derecha e entré. Mis ojos se abrieron completamente, nunca antes había visto algo parecido, intentaba volar para poder huir de aquel lugar, pero no podía, no tenía alas. Cuando creí estar totalmente perdida, después de gritar hasta quedarme sin voz, de llorar hasta quedarme sin lágrimas, llegaste, tú, con tu hermosa sonrisa colocada en tu rostro, con tu dulzura y delicadeza. Lo cambiaste todo. Levantaste mis pies del suelo, me hiciste perder la sensación de caer, perderme en tu hermosa mirada. Me mostraste algo que no podía ver, abriste mis ojos, me hiciste creer, me demostraste para que sirve vivir, me permitiste poder huir lejos de allí.
Per què coi es riu de mi? Em fa mal i riu, fa malbé la meva vida i riu. Treu els somriures del meu rostre i riu. Em fereix i riu. Es que no es cansa de riure? Es que no pot ser millor persona sense fer-me mal?
Zeta per aquí, Zeta per allà, la maleïda Zeta està per totes parts. Es comporta d’una forma tan ignorant... la veritat, ja sabia que era una ‘lletra’ una mica estranya, però mai m’hagués imaginat que ho fos tantíssim. Lo pitjor de tot es que cada vegada va traient, de mica en mica les vocals i les altres lletres del abecedari, per fer-se més forta? Per poder sentir-se millor? Qui saps les causes!